 | | Niemożność seksualna | 2007-03-31 | Czy istnieją mężczyźni - impotenci lub oziębłe kobiety? N I E, N I E , N I E !!!
1. Nie potrafimy się werbalnie komunikować w sprawach intymnych
2. Istnieją leniwi lub obojętni bądź samolubni partnerzy.
Niemożność seksualna ( z góry zaznaczam, że wyłączmy poniekąd spod naszych rozważań problemy wynikające z anatomicznych względów bądź związane z wystąpieniem jakiejś ciężkiej choroby ) - to często brak zrozumienia albo po prostu wiedzy na temat preferencji seksualnych naszego partnera, partnerki. Często podświadoma niechęć do pewnych technik seksualnych, urazy ( często nieuświadomione) tkwiące w naszym mózgu. "Najlepszą obroną jest atak" - mówi przysłowie. Toteż osoba niezadowolona ze swojego współżycia, zamiast starać się pomóc rozwiązać problem na drodze spokojnych, szczerych rozmów i kompromisów, atakuje: "jesteś jak gumowa lalka", "jesteś do niczego", "wyścigowiec", "kukła", "zbyt szeroka i przepastna", "zbyt wiotki i mały"............
Co dają takie wypowiedzi?! K o m p l e t n ą k a s t r a c j ę s e k s u a l n ą, rozpad związku, dyskomfort dla obojga partnerów. Żal, niechęć, odrazę, nienawiść - a w efekcie: ustanie współżycia, kłótnie, zdradę i rozwód. A miało być tak pięknie........
Wystarczyłoby wziąć pod uwagę, że o n a: jest osłabiona porodem, niewyspana, przemęczona pracą, źle znosi monotonię życia ( może by tak czasem bez okazji kwiaty, czy kolacja przy świecach), ma kłopoty w swojej rodzinie....
- że o n: jest przemęczony pracą od rana do nocy, ma kłopoty w firmie, ma kłopoty związane z rodzicami lub rodzeństwem........
Nauczmy się ze sobą rozmawiać, nauczmy się okazywać drugiej osobie zainteresowanie w taki sposób, jakiego oczekuje: delikatnie, czule... nie obcesowo, nie nachalnie, nie z nutką ironii! Bądźmy po prostu empatyczni.
I następna, bardzo ważna sprawa, przestańmy tę drugą osobę traktować jak "ducha świętego", który czyta wszystko w naszych myślach, który zgaduje wszelkie nasze zachcenia, gdyż to niemożliwe, są przecież rzeczy, z których nawet sami sobie na codzień nie zdajemy sprawy, nie zauważamy ich w swoim codziennym zachowaniu, a pojawiają się w sytuacjach intymnych. Dopóki nie poinformujemy naszego partnera/partnerki o naszych preferencjach seksualnych, o naszych oporach, o naszych marzeniach, nie oczekujmy pełni szczęścia. Należy przełamać zbędne opory, fałszywy wstyd i rozmawiać wprost, aczkolwiek delikatnie i z taktem.
Automatycznie nasuwa nam się tu wniosek: aby móc tak się wzajemnie traktować delikatnie, z wyczuciem , podmiotowo, szczerze, ufnie....- musimy tę osobę kochać, szanować, cenić . W "doraźnym" związku, to sprawa niemożliwa. Ktoś mi w tym miejscu powie: jak to, idę do "burdelu" , wybieram "panienkę" i według taryfikatora "obstalowuję"listę usług-zachcianek. O.K., ale (pomijając fakt, "czy napewno to jest to") zadowolenie jest tylko po jednej stronie.
Dlatego jeszcze raz apeluję: nie rezygnujmy tak łatwo z walki o lepsze satysfakcjonujące współżycie, dla fałszywego wstydu przed rozmową z partnerem czy terapeutą. "Gra jest warta świeczki". Wierzcie mi!!! | Ten artykuł znajduje się w dziale: Poradnictwo rodzinne » Terapia psychoseksualna
|
|
